นิทานจากการประกวดนิทานรางวัลมูลนิธิเด็ก ครั้งที่ 6
ผลงานของ : วฐิติกานต์ ชูกิจรุ่งโรจน์
ภาพประกอบ : ธวัชชัย นาคประดิษฐ์
ณ บนปุยเมฆสีขาว ซึ่งเป็นที่ตั้งของดินแดนรุ้งเจ็ดสี สีม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง เป็นพี่น้องรักกันมาเนิ่นนาน ทั้งเจ็ดสีจะทำหน้าที่ร่วมกันอย่างสนุกสนานยามหลังฝนตก "เอ๊า เร็วมาช่วยกันเร็ว" ม่วงซึ่งเป็นพี่ใหญ่เรียกสีต่างๆ ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด
"พี่จ๋า เจ้าแดงไม่รู้หายไปไหน" แสดบอกอย่างร้อนใจ "แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดีล่ะ" ครามเอ๋ยขึ้น เขียวจึงพูดต่อไปว่า "อย่างนี้สายรุ้งก็ไม่ครบเจ็ดสีน่ะสิ" ทุกสีต่างถอนหายใจ แต่ก็ต้องทำหน้าที่แม้สีจะไม่ครบ " ถึงเวลาแล้วเราต้องรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลา" ม่วงพี่ใหญ่บอก
เหล่าสีที่เหลือยกเว้นแดงรีบพาดสีบนท้องฟ้าเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เด็กชายหนึ่งบอกกับแม่ของเขาว่า "แม่ครับ รุ้งกินน้ำนี้ทำไมมีแค่หกสีล่ะครับ" " ไหนจ๊ะ นั่นม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด เอ๊ะ สีแดงหายไปนี่ลูก" แม่ของเด็กชายกล่าว
"เห็นไหม โดนจับผิดเข้าให้แล้ว เพราะเจ้าแดงทีเดียว" เหลืองบ่นพึมพำ และแล้วก็ถึงเวลากลับ เล่าสีรุ้งก็ค่อยๆหายไปทีละสี ทีละสีจนครบ พอกลับมาถึงดินแดนรุ้งเจ็ดสี ก็พบว่าเจ้าแดงหลายเป็นสีขาว
"นี่นายเป็นใครกันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย " ครามถาม " ก็ผมไงครับพี่ ผมแดงไง" แดงตอบทันควัน " แต่ทำไมถึงกลายเป็นสีขาวล่ะ" เขียวถาม "ผมไม่รู้ครับ" แดงตอบเสียงสั่น
ม่วงจึงถามและอธิบายแดงว่า "เจ้าแดง เจ้านอนหลับไปจนไม่รู้หน้าที่ใช่ไหม ถ้าใช้เจ้าคงจะถูกทำโทษให้กลายเป็นสีขาว" "ใช่ครับผมหลับไป ผมไม่รู้จริงๆว่าถึงเวลาที่จะต้องทำหน้าที่รุ้งเจ็ดสี ผมจะทำอย่างไรดี ฮือ..ฮือ.." แดงตอบพลางร้องให้พลาง
ม่วงซึ่งเป็นพี่ใหญ่สุดครุ่นคิดอยู่นานก็นึกออกว่า " เออถ้าอย่างนั้นมีอยู่ทางเดียวเราจะต้องไปขอแบ่งสีจากสรรพสิ่งทั้งหลายที่มีสีแดง" "ถ้างั้นเราไปตามหากันพรุ้งนี้เลยนะ" ครามบอก
วันต่อมา ฝนตกแดดออกแต่เช้าตรู่ เหล่าบรรดาสีรุ้งจึงต้องไปทำหน้าที่ ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง แดงตอบเสียงอ่อย เด็กๆที่เห็นรุ้งกินน้ำต่างก็ดีใจนับสีรุ้งกันอย่างสนุกสนาน
"นั่น ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด เอ๊ะ ทำไมสีแดงถึงกลายเป็นสีขาว แหม น่าเกลียดจัง" "จริงด้วย จริงด้วย" เด็กๆเหล่านั้นหัวเราะกันใหญ่
แดงได้ยินก็เสียใจเป็นอย่างยิ่งจึงลอยหนีไปอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดชีวิต และแล้วก็หมดแรง แดงจึงมาพักบนต้นไม้ แดงถามต้นไม้ว่า " พี่ต้นไม้จ๋า พี่พอจะมีสีแดงแบ่งให้บ้างไหม"
"ไม่มีหรอกเจ้าหนูข้ามีแต่สีเขียวกับสีน้ำตาล คงแบ่งให้เจ้าไม่ได้หรอก " ต้นไม้ตอบ จากนั้นแดงจึงลอยไปอย่างช้าๆและไปสัมผัสกับสายลม จึงถามสายลมว่า " พี่สายลมจ๋า พี่พอจะมีสีแดงแบ่งให้ฉันบ้างไหม " ไม่มีหรอก ฉันมีแต่ความว่างเปล่า เท่านั้น คงแบ่งให้ไม่ได้หรอก" แดงจึงลอยต่อไปอย่างไร้จุดมุ่งหมายด้วยความท้อแท้และหมดหวังจนถึงเวลาค่ำคืน
"ฮือ....ฮือ...ฉันไม่มีสีแดงแล้วจะทำหน้าที่รุ้งเจ็ดสีได้อย่างไร ฮือ....ฮือ..." แดงบ่นพลางร้องให้พลาง
"เป็นอะไรไปจ๊ะ ร้องไห้ทำไม" พระจันทร์ถาม " พี่พระจันทร์จ๋า เมื่อก่อนฉันเป็นรุ้งสีแดง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ฉันกลายเป็นสีขาว ไม่ใช่สีแดง ฮือ....ฮือ..." แดงตอบ
"ฉันคงช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก เพราะฉันเป็นพระจันทร์ซึ่งมีสีเหลืองขอโทษด้วยนะจ๊ะ" พระจันทร์บอก แดงจึงลอยไป ลอยไป จนเหนือยและเพลียหลับไป
" เอก อี๊ เอ้ก เอ้ก" ไก่ขันเสียงดังจนแดงตื่น " นี่เช้าแล้วเหรอ" แดงพูดและเหลือบไปเห็นพระอาทิตย์กำลังยิ้มหน้าบาน จึงถามพระอาทิตย์ว่า " พี่พระอาทิตย์จ๋า พี่พอจะแบ่งสีแดงให้ฉันได้ไหม ฉันเป็นรุ้งสีแดงแต่ตอนนี้กลายเป็นสีขาว" พระอาทิตย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบว่า
" ได้สิ ฉันมีสีแดงทั่วทั้งตัวสามารถแบ่งสีแดงให้เธอได้" แล้วพระอาทติย์ก็ยื่นสีแดงให้หนึ่งหยด ทันใดนั้นเอง แดงก็กลายเป็นสีแดงเหมือนดังเดิม
" ขอบคุณพี่พระอาทิตย์มากนะครับ" แดงบอก จากนั้นแดงก็รีบลอยกลับสู่ดินแดนรุ้งเจ็ดสีอย่างรวดเร็ว เมื่อแดงไปถึงก็เห็นเหล่าพี่ๆสีต่างๆหน้าตาซึมเศร้า พอเหล่าบรรดาสีต่างๆเห็นแดงกลับมาก็ดีใจรับขวัญแดงกันยกใหญ่
" ม่วงได้กล่าวตักเตือนแดงว่า "คราวหน้า คราวหลังอย่าละเลยการทำหน้าที่จงทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้เต็มกำลังและทำให้ดีที่สุดนะจ๊ะ"
"ครับผม"แดงตอบและให้สัญญา วันต่อมายามหลังฝนตกรุ้งเจ็ดสีต่างทำหน้าที่หันอย่างขะมักเขม้นม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง เด็กๆเมื่อเห็นรุ้งกินน้ำต่างก็ดีใจนับสีรุ้งกันอย่างสนุกสนาน " นั่น ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง
1 ความคิดเห็น:
นิทานเยอะจังยิ่งไม่ชอบอ่านหนังสื่ออยู่เนี้ยะแต่อ่านดูก็สนุกดีนะจ๊ะ
แสดงความคิดเห็น